ZOBACZ JAK TO DZIAŁA. Gdy została poczęta moja pierwsza córka, ja nadal jeszcze zmagałam się ze strachem przed podążaniem za moimi pragnieniami, za tym co czuję by zrobić. Nie miałam śmiałości by wyjść ze swoim, by próbować nowego nieznanego. Potrzebowałam popchnięcia, bodźca, który mnie pchnął do ruchu. Potem już czułam się jak ryba w wodzie. I obserwowałam takie reakcje u córki. Gdy była w okresie przedszkolaka, gdzie dzieci naturalnie próbują, testują huśtawki, hulajnogi, drabinki, drzewa, rowerki i inne ciekawostki ona była zachowawcza, nic sama z siebie. Potrzebowałam iść z nią, pokazać jak działa, pomóc oswoić się. Potem już szło gładko. Nawet teraz będąc nastolatką miewa jeszcze sytuacje, że trzeba ją popchnąć by coś zrobiła, np. by samodzielnie wsiadła do małej łodzi na kursie żeglarskim i spróbowała samodzielnie sterować. Jak już wsiadła, doskonale sobie poradziła. Albo tak jak ja panicznie boi się głębokiej wody. W swoim życiu nie miała sytuacji topienia, ale ja miałam ucząc się pływać. Inne dziecko oparło się o mnie topiąc mi głowę całkowicie. Tak samo mogą przenosić się różnorakie przekonania i mechanizmy życiowe. Dlatego tak ważne jest dla przyszłych pokoleń byśmy my obecni i przyszli rodzice zadbali o jak najlepsze warunki dla rozwoju zapraszanego dziecka.